maandag 10 mei 2010

Genot

Je bent alleen, met gesloten ogen.
Een ruimte met muren, vloer en plafond in een zachte kleur.
Je luistert. Dat is het enige wat je doet.
Je luistert naar een mooie, zuivere stem die fluisterend zingt over de klassieke tonen van een piano.
Enkel dat geluid, die hemelse klanken.
Ze speelt hoog, zacht en snel. Ze zingt lief, zacht en helder.
Een tekst hoor je niet, dat is voor een andere keer.
Je hoort alleen klanken die je oren verwennen.
Je voelt, ziet of proeft niets meer.
Je hoort alleen, luistert niet, verstaat de woorden niet.
Je hoort alleen haar klanken om je heen.
Je zit er in, ze houd je vast tot het einde, maar het lied duurt lang.
Gelukkig, want hier wil je in gevangen zitten.
Klanken veranderen
Je denkt niet, je hoort alleen. Weet niet dat dit het einde van het nummer is tot de stilte.
De stilte die lang genoeg duurt.
Lang genoeg om je los te kunnen maken. Te kijken naar de zacht gekleurde muren, de smaak van je tanden te proeven en de grond onder je te voelen.
Dan begin je te denken en je bent terug.
De stilte is voorbij, want je staat op.
Je leeft weer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten