Zou ze zomaar een tuin in lopen? Een tuin met mooie bloemen, om ze te plukken en in haar haar te doen. Om mij ze in haar haar te laten doen, of om ze in het mijne te doen.
Zal ze lijken, op waar ik op lijk? Zal ze mooi zijn, of te veel op mij lijken?
Zal ze als mij doen, als mij lachen?
Misschien snapt ze me wel nooit. Zal ze me altijd raar blijven vinden. Nooit in mij geloven. Raar over mij praten.
Ik hoop het niet. Ik hoop dat ze er op vertrouwd wat ik zeg, wil en doe. Dat ze luistert naar wat ik vertel en het mooie verhalen vind. Dat ze lief is, en denkt om anderen.
Niet asociaal zou worden, of kapitalistisch, waarvoor ik bang ben. Dat de hele wereld zo wordt.
Ik hoop dat ze er zal komen.
En ze mij goed vind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten