Waar ben ik?roept ze hard genoeg om mij te verbazen. Moeizaam stond ze op, vandaar mijn verbazing. Het plaatje past niet bij de kracht in haar stem. Ik wou dat ik haar kon vertellen waar ze was, of dat ik dat durfde. maar dat kan niet. Ze zal over haar paniek heen moeten komen en zien waar ze is. Alleen. Waar ze nu is, is ze zelfs onbereikbaar voor wie dat nooit zo was. Nog onbereikbaar, maar wel dichtbij. Mij. Maar, wat moet ik nu. Nu ze daar is, veilig voor al het onveilige en dichtbij mij. Want ook daar is ze onbereikbaar. Ook daar kan ik geen lange gesprekken met haar voeren, kan ik niet warm en zacht tegen haar aan liggen. Nog steeds alleen maar dromen, maar nu wel alleen maar mijn dromen, dus zou ze nu echt van mij moeten wezen.
Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten