Ik ben het zat. Ik hoef niets en niemand nog te zien of nog te horen.
Een rust die niemand kan verstoren.
Met beide benen op de grond, mijn hoofd op aarde en niet denkend aan dromen.
Waar ik zo'n gedachte eerst nooit kon voorkomen.
Was dit zo maar waar of alleen al mogelijk, want in het echt heb ik gehuild op aarde. Omdat onbereikbaar een nieuw toppunt bereikte en ik kwaad werd op mijn kansloze tranen en riep: DIT SLAAT NERGENS MEER OP!
Mijn godin is niet meer dan honderd procent fantasie waar ik niet af kan komen. En ik heb haar maar weg proberen te huilen tot ik woedend al de tranen terug stopte en daar mee onwetend dat ook al de fantasieën.
En nu droom ik in minder fijne dromen mijn leven door
vanaf toen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten