wachtend

Ik wacht, en ik zal altijd blijven wachten, maar nu zit ik alleen. Ik wacht bewust kan ik beter zeggen, want iedereen wacht zijn hele leven lang. Bewust of onbewust. Ik wacht nog steeds bewust, op iemand. Op gezelschap wat ik zit alleen. Natuurlijk ben ik niet helemaal alleen, want er zijn zoveel mensen in dit gebouw. Maar niet in deze kamer, de stemmin in mijn hoofd uitgezonderd. De stemmen op de gang ook.
...Wacht...
Ik hoor stemmen in mijn hoofd, dus ik ben niet helemaal alleen. Maar dan ben ik dat ook nog nooit geweest, want die stemmen zijn er al zo lang als ik me kan herrineren. Nog steeds wacht ik bewust op iemand. Iemand die iets van mij heeft, en hier nog niet is. Er komen mensen deze kamer in. Pratende mensen. Ik praat mee, vraag, antwoord. En ik wacht weer. Als je zo over wachten nadenkt duurt het veel langer.
...Wacht...
Wachten duurt toch bijna altijd lang? Meestal wel, als je bewust wacht. Ik kan elke voetstap horen die wordt gezet in de gang. Wachtend totdat er een paar mijn kan op komen. Ook hoor ik elke woord dat wordt fluistert of gezegd. Niet geschreeuwd. Dat gebeurd hier niet in deze tijd. Dat mag niet gebeuren voor anderen.
...Wacht...
Dan zijn er vast ook mensen die wachten totdat ze weer mogen schreeuwen. Vast. Dan wacht ik niet alleen. Maar je wacht nooit alleen, want iedereen wacht zijn hele leven. Bewust of onbewust. Deze manier van wachten is rustgevend. Vaak geeft wachten stress. Dat hangt er vanaf waar je op wacht.
Jij wacht waarschijnlijk op het einde van dit stuk. Bewust zul je wachten als je het saai vind. Onbewust als je dit leuk vind om te lezen, of interessant.
...Wacht...
Mijn manier van denken als ik wacht. Zou dat interessant zijn? Ik wacht nogsteeds. Ik heb al bijna vier blaadjes van mijn oranje boekje volgewacht. Volgewacht. Ik verzin nieuwe woorden. Dat is Annikiaans. Weer mensen. Ik ga pratend wachten, zonder verder te schrijven. Nog meer mensen!
...Wacht...