Het is kermis in mijn hoofd. Ik voel de zweef hard ronddraaien in het midden. Een achtbaan, die maar op en neer gaat, daar om heen. Mensen boksen tegen de binnenkant van mijn slapen en trekken aan touwen die vast zitten in mijn nek. In een van mijn oren is vast een snoepkraam, want die voelt zwaar van de mensen. Tegen mijn voorhoofd wordt zo hard mogelijk geduwd.
Ik hoop dat ze plezier hebben, dit feestje vieren ze wel vaker. Het doet pijn. Voelt naar. Ik word duizelig, licht in mijn hoofd, en als ik zeg dat het voelt alsof mijn hersens rondjes draaien of stuiteren lacht iedereen. Het is niet grappig. Het doet pijn.
Uit mijn andere oor wordt geprobeerd een vlag te steken, maar hij is te groot. Ik voel alleen de druk, maar zie niets.
Ik grijp naar mijn hoofd en knijp met mijn ogen. Misschien als ik hard genoeg knijp, ik mijn ogen om kan draaien en mee kan genieten van wat er daarbinnen gebeurd. Dat is me jammer genoeg nog nooit gelukt. Dan wacht ik maar. Tot het over is. Soms feesten ze dagen, op de vreemdste momenten. Ik heb dan geen idee wat er te feesten is. Zouden ze met zoveel zijn, dat ze zoveel verjaardagen hebben. Ze voelen als veel, zwaar, druk.
Druk, dan zullen het wel allemaal kleine Annika's zijn. Die worden nergens rustig van. Dan zal het ook wel niet overgaan. Jammer dan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten