Toch heb ik geen moment rust zonder te fantaseren. Dat als ik niets doe ik simpelweg verdrink. In iets waar ik wel zo weer uit kan komen. Ze gaan dan ook niet meer over haar en die verblindende vlammen, maar ze zijn verscheidener. Van andere aard. Liever en minder ingewikkeld. Vannacht bijvoorbeeld nog over gezellig grappig lachend en daarvoor over anders rood. Hoewel het zo een prettiger gevoel geeft, besef ik mij dat ik nog niet ben gestopt. Omdat ze niet over die oude liefde, waar ik vólkómen overheen ben, gaan. Omdat ze zo anders zijn. Maar ik betwijfel of ik kan zeggen dat het zo goed is. Het liefst zou ik het anders willen. Anders, want niet helemaal weg, maar misschien iets minder van dat ene. Wat net iets te vaak en net iets te rustig komt. Het zal vanzelf wel beter worden. anders beter want ik merk best dat ik groei. Wel wat. Ook omdat ik het hoor.
Maar goed, het zal wel weer iets zijn van 'het komt vanzelf' en 'gewoon wachten'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten