hersenscan

Links is de voordeur. Ik bel aan en een vrolijk meisje doet open.
Of ze me rond zal leiden.
Graag, dat is hier zeker nodig.
Vanuit een donkere gang komen we in een enorme zaal. Zwarte vloer en rozige muren met een onregelmatige structuur. Het lijkt wel alsof er hier en daar holletjes in de muur zitten. Het is eigenlijk geen muur, maar een koepel over de zwarte vloer.
In het midden staat de enige lichtbron. Die herken ik meteen. Het vrolijke meisje laat me kijken naar de rode golven, blauwe ogen en blote voeten van mijn godin. Om haar voeten rennen kleine meisjes rond. Dat alles hierbinnen om haar draait verbaast me niets.
Er word gevraagd hoe lang ik naar het middelpunt wil kijken. Laten we maar verder gaan, ik ben benieuwd.
Twaalf keer twee bureaus staan precies recht naast elkaar. Op een paar een rommel papieren, op een paar een berg foto's. Ik kan gelukkig precies aanwijzen waar alles ligt, want oor mij zit er een logische volgorde in. Alleen voor mij.
Dan hangt er een grote dromenvanger met kralen en veren. Een explosie van kleur met daarachter mijn grootste en minder grote angsten.
Dan is er een soort wazig raam en daaronder zit iemand in een holletje heen en weer te wiegen, met grote bange ogen. De holletjes worden rust genoemd en zijn warm en veilig. De mensjes die er altijd in zitten heten allemaal paniek. Na het raam is er een soort sport centrum. Je kunt tegen de muur aan slaan, er in klimmen, er tegen schreeuwen en er dingen naar gooien. Wat een drukte hier. Een blijvende drukte.
Nog een wazig raam.
Dan printers, computers en schrijvende mensen. Weer twaalf keer twee bureaus. Allemaal nieuwe informatie komt daar door. Daarnaast staan fietsjes en stepjes en vrouwtjes die de informatie naar de andere bureaus rijden en op hun plek leggen.
De achterdeur voorbij is een klein zwart plekje. Haat genoemd. Meteen daarnaast is een gigantisch groot geschilderd hart vol namen, foto's en data. Met de voorspelbare naam liefde.
Juist.
Dan gekleurde wormpjes die zingend heen en weer dansen. 'Creativiteit' staat op een bordje. Groen moet schrijven zijn, blauw tekenen, geel muziek en rood fantaseren. De meerderheid is rood.
Uit een holletje komt een lichtje. Als ik kijk zitten er de mensen uit fantasieën gezellig aan een tafel thee te drinken. of de godin ook een kopje wil. De godin drinkt niet, die staat alleen.
Verder kunnen we niet, er staan hekken en er wordt verbouwt. Al 17 jaar en een paar weken lang. Het gebied daar heet toekomst.
We lopen terug naar de achteruitgang. Ik knik tegen mijn Godin en kruip door mijn rechter oor weer naar buiten. Dat verklaart de drukte daarbinnen, al begrijp ik het nog steeds niet. Het zal wel goed zijn zo. Zolang ze maar geen hersenscans van mij hoeven te maken, want dat komt zo vast niet goed...